σίβηρη
-Η μουσική είναι σαν την θάλασσα, σε μαγεύει, σε μαγνητίζει, σε αναγκάζει όταν είσαι μέσα της να ταξιδεύεις, αλλά ταυτόχρονα σε παιδεύει. Έχει φουρτούνες που πρέπει να ξεπεράσεις, έχει μακρινά ταξίδια που σου φαίνονται χωρίς τέλος, αλλά σε γοητεύει και σε αιχμαλωτίζει πολλές φορές για πάντα. Τα σημάδια της μένουν για πάντα μέσα σου, και σε συνοδεύουν σε όλη σου την ζωή, σαν κάτι δικό σου, σαν κάτι από τον εαυτό σου, σαν κάτι να σου θυμίζει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι, και για πού τραβάς.
Είναι και πιο πολύ το άρωμα της που σου χαιδεύει τα ρουθούνια, που σε κάνει να αγναντεύεις στο πέρα, στο βαθιά, στον ορίζοντα που όσο προχωράς αλλάζει μορφή, και σου γνέφει νωχελικά καθώς ο ήλιος κρύβει της ανταύγειες του.
- Είναι κάτι όμορφα ταξίδια που κάνει ο νούς, και όταν είσαι εκεί δεν ρωτάς, δεν βλέπεις, δεν ακούς, μόνο αισθάνεσαι, μόνο ψαχουλεύεις την ψυχή σου με τα δάχτυλα της καρδιάς, μήπως και βρείς αυτό που είσαι, αυτό που θέλεις να είσαι, αλλά δεν μπορείς
Δεν σταματάει η αγάπη. Συνεχίζει το έργο της και μακριά από εσένα, γιατί ξέρει που είσαι, ξέρει ότι την έχεις ανάγκη, ξέρει ότι την θέλεις, ξέρει να αγαπά. Εσύ την διώχνεις μακριά, της αντιστέκεσαι, την μαλώνεις, της γυρίζεις την πλάτη, αλλά την θέλεις τόσο πολύ.
Μείνε λίγο, στάσου εκεί, κόψε το βήμα μην τρέχεις, δεν έχει τίποτα πιο κάτω, όλα είναι τα ίδια, όπου κι αν πας τα ίδια θα βρείς. Τα ίδια θα πείς, τα ίδια θα ακούσεις, μα όλα αυτά είναι τίποτα, θα δείς, όλα είναι τίποτα. Μόνο εμείς είμαστε εκεί, γενναίοι, αντιστεκόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό που θέλει να ξέρει, θέλει να γίνεται ένα μ’αυτό που δεν μπορεί, θέλει να φεύγει, να παιδεύεται, από εσένα, από εμένα, από όλους.
Φτάνει! Κόψε λίγο, κάνε κράτη, εμείς είμαστε, μόνο εμείς και κανένας άλλος. Και δίπλα εμείς είμαστε, και γύρω εμείς είμαστε. Δώσε μου λίγη αγάπη,
μόνο αυτό, τίποτε άλλο.
. Πες μου μια λέξη και θα δώ που πάς, θα δω τι κάνεις, θα δω εάν θέλεις να είσαι εκεί.
- Η θάλασσα ανοίγει, ανοίγει τόσο που θέλεις να πετάξεις, να αφήσεις όλο το βάρος που σε πλακώνει πάνω της και να πετάξεις, να την γευτείς, να την ακουμπήσεις, να παίξεις με το χρώμα της, να νοιώσεις την ανάσα της, να την φιλήσεις, να την χαιδέψεις, να νοιώσεις όλα τα όνειρα σου μέσα της να αναπνέουν σαν να ’ταν αληθινά.
Λύσε τα μαλλιά σου, άφησε το βλέμμα σου αδειανό, και στείλε το μυαλό σου να βασιλέψει πάνω από τις κορφές των δένδρων και των βουνών που βλέπεις, σαν να’τανε πουλί. Πολύχρωμο πουλί που θέλει να πετάξει μακριά από εκεί που φτάνει ο νούς και η ματιά, μακριά από την πλάνη της στιγμής, και να’βρει τόπους μακρινούς και καθαρούς, να ξαποστάσει και να γιατρέψει τις πληγές. Να κελαιδήσει σε νότες μακρινές, πολύχρωμες, σε πράσινο και γάργαρο νερό, να βγάλει την πίκρα και το κρίμα που έχει η ψυχή, και βαραίνει τόσο πολύ την νύχτα και την μέρα, που θέλεις να αλλάξουν όλα με μιάς.
- Γύρνα λίγο πίσω και θα δείς, θα δείς τόσα πολλά για σένα, για το αύριο, γι αυτά που θες να γίνεις, για ότι σε βαραίνει.
-Η αγάπη σε χαιρετάει. Έλα να σου την γνωρίσω, θα έχετε πολλά να πείτε, είμαι σίγουρος. Θα γίνεται φίλες, αχώριστες. Είναι πολύ καλή, θα δείς.
- Είδα μια καινούργια πόρτα να ανοίγει μπροστά μου, γεμάτη φώς από ουρανό, γεμάτη άσπρο, αίσθηση καλοσύνης και αγάπης, καθαρότητας και Αγιοσύνης. Πρέπει να μπώ, θέλω να μπώ, να ξεπλυθώ, να ξαποστάσω, να ξεκουραστώ, το έχω ανάγκη Θεέ μου. Πόσο μακριά Είσαι άραγε; Πως περνάς; Τι βλέπεις κάθε μέρα; Είσαι εκεί; Πόσο κοντά μας και πόσο μακριά μας; Η αγάπη Σου είναι απέραντη, το νοιώθω, το γεύομαι. Η ψυχή μου ξέρει, δεν κάνει λάθος. Ανατριχίλα και αγαλλίαση, είναι όλα αυτά που θέλω να Σου πω , κλαίω, κλαίω και η ομορφιά με τυλίγει, με χαιδεύει εξωτικά, απαλά, και όμορφα με γαληνεύει και με κοιμίζει στην αγκαλιά Σου. Αγάπη, ομορφιά, καλοσύνη, ψυχή, καρδιά, δόσιμο, ελευθερία, και αγνότητα, όλα Εσένα μου θυμίζουν. Όλα Εσένα αγγίζουν. Μείνε κοντά μου.
- Όταν βρεις αυτό που θέλεις, πάρ’το μαζί σου, αλλά μη το χαλάσεις, μην το ανοίξεις, μόνο κράτα το και νοιώσε όλα όσα έχει να σου πει, κλείσε τα μάτια και άκουσε τον χτύπο του, άκουσε τα όσα έχει να σου μάθει, πάρε μαζί σου την αγάπη του για σένα, και μείνε εκεί. Σε χρειάζεται, σε θέλει, σε λαχταρούσε κι αυτό όπως και εσύ. Και τώρα το βρήκες, είσαι επιτέλους μαζί του, το κρατάς, το έχεις. Εσύ, μόνο εσύ. Κράτα το. Και μείνε εκεί, μείνε να βρεις την γαλήνη, την υπομονή και την καλοσύνη να το αφήσεις ελεύθερο να πετάξει για να σου δείξει τον δρόμο που πρέπει να πας μαζί του, να σε οδηγήσει σε μονοπάτια καινούργια και πρόσχαρα, πράσινα καθαρά, που άλλος δεν περπάτησε, ούτε ένοιωσε, ούτε ακούμπησε. Πήγαινε μαζί του, ακολούθησε το, αυτό ξέρει, έχε του εμπιστοσύνη, θα σε βγάλει εκεί που πρέπει να πας, όσο μακριά και να’ναι. Ξέρει τον σωστό δρόμο. Πήγαινε, πήγαινε σου λέω.
- Βρήκα μετά από πολύ καιρό την ανάγκη να μιλήσω, να βγει ο χείμαρρος μέσα από το μυαλό μου και να κυλήσει γοργά και ξάστερα μέσα στη νύχτα, υγρός και καθαρός. Οι λέξεις βγαίνουνε με μιας, περιμένουν την σειρά τους και έχουνε υπομονή, λες και ξέρουν τι θα πουν, τι θα γίνει όταν θα βγούν και ακουστούν μεσ’την σιωπή της νιότης τους.
- Αυτό το έργο το έχω ξαναδεί. Όλα αρχίζουν από την αρχή. Κάπου γεννιέται κάποιος, κάπου πεθαίνει κάποιος, μα όλα είναι όπως πριν, τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν θα αλλάξει. Εκεί όπου αρχίζουν όλα, εκεί και η σιωπή, εκεί και η ανάμνηση, εκεί και η γλύκα που σε παίρνει αγκαλιά, και σου μιλάει τρυφερά.
- Πόνεσες. Όμως δεν είναι μόνο αυτό, θα φύγουν όλα, και η θύμηση θα είναι μόνο το όνειρο που σ’έκανε να τα ξεχάσεις και να αρχίσεις από την αρχή.
- Η κούραση τα βλέφαρα μου κλείνει, και η ψυχή μου το όνειρο που θέλει καρτερεί, μα είμαι σίγουρος πως όλα θα γενούνε, όπως ορίζει και προστάζει η ζωή....
Πέτρος Δραγούμης
8 –8 –2004
Σίβηρη Χαλκιδικής
